Brief van je schoenendoos aan jou …

Beste schrijver,

geraakt door de inktzwarte triestheid van je woorden, geroerd door de tranen die behalve jouw document ook mij trachtten te doorweken, heb ik gemeend haar brief te moeten lezen om te kunnen begrijpen wat aanleiding tot deze gekweldheid heeft gegeven.

Laat mij eerst zeggen dat ware liefde en verbondenheid te zuiver is, haar vibratie van een te hoog niveau om voor aardse veroordeling vatbaar te zijn. Zou de schrijfster dit niet ook zo begrepen hebben? Zou zij niet de puurheid hebben willen beschermen, deze niet hebben willen bezoedelen met wereldlijke conflicten die dit gevoel welhaast zeker ten deel zouden zijn gevallen.

Alhoewel een dergelijk leegte mij haast onleefbaar lijkt te zijn, zeg ik, koester wat er was, en bewaar de kiem daarvan op een veilige plek tot misschien ooit de warmte van de zon haar tot volle bloei kan brengen. Al wat ik las, ik proefde slechts het diepste respect voor jou. Ik zal je woorden trouw in mijn binnenste bewaren, en ik vraag je geen schuld te voelen voor de gevolgen van machten buiten jouw bereik. Dat zou de schrijfster zeker nooit gewild hebben.

ik begrijp meer dan jij denkt,

tenslotte ben ik veters gewend,

je trouwe dienaar, de schoenendoos