R.I.P
Richard Wright
(Londen, 28 juli 1943
– 15 september 2008)
toetsenist van
Pink Floyd
R
O
C
K
telkens
weer
schrikt
de nacht
wanneer
controle
door het
daglicht
ingenom-
en wordt.
Dan weer
breekt de
barst waar
aanwijzingen huizen
over het zaad der vernietiging. In
opstand moeten we komen, voor onze
ziel vertrekt naar het …. land van de eeuwige
piano. helaas zal ……….…’The dark side of the
moon’ nooit meer …………..…...hetzelfde klinken
vanaf morgen. We …….……‘Wish you were here’
en staan nu voor ‘The ……Wall’ van vergankelijk-
heid. Vandaag is Pink Floyd gehuld in black.
Ook de fans blijven achter en staan
voor de ‘Final cut’ genieten
nu enkel nog ‘Echoes’ en
dromen van het land,
onder de vleugels van
het strenggelloze schemer
duister, waar dauwkringen hun
zachte ’time’afdruk nalaten en muziek
de eeuwigheid omarmt. Ademloos wachten
wijl op de contra-waarheid van deze meedogenloze
ziekte. Helaas, meewiegelend op tonen van filosofische
Rock, noopt wanhoop alle lef hier, door jouw onverhoopt
verscheiden, De hoes van ’Speak to Me’ die samen met
mij in de spiegel van onmacht kijkt, terwijl de grammofoon
‘High Hopes’ grijs draait, waardoor de geschiedenis van
gisteren heel even enkele tellen "Coming Back to Life"
Nu resten wij als ‘Animals’, zien enkel een ‘Red sky
at night’ en geloven dat de herfst van je donkerste
dagen in een warme luchtverplaatsing
de hemelse tonen van jouw piano
zullen blijven toetsen.
ROCK
R
O
C
K
°°°°PINKFLOYD

Ode aan zilverfeetje

Edelzieltje

zoals een dare devil

van het edele soort

blijkt zij het voorjaar in cyclus

ze duurt twaalf maanden

geen menseloosheid pretendeert zij
geen stukgebeten voorweelde
drijfveer is haar lucht, en kleven

aan het zoete der levensdiamant

en ik, geniet de warmte

knarsetandend alsof ik van gisteren was

omdat deze parel in een zilverui

ondefinieerbaar voor de buitenwereld

op expeditionele wijze

steeds zichzelve blijft

Sabine Luypaert 14ma08

Een lege plek

Vertel aan een schedelveld
of eeuwigheid verbleekt
waar een droombeeld geneest
zonder de pijn van alle dagen

of iemand op een ochtend
zinloosheid erkent
van dat moment
waarin staren, staren blijft
omdat de illusie
te jong is om echt te begrijpen

Voor feetje, bizar troostgedicht

Depriloos

als een winterschilder
verschik ik gevoel
van kozijn naar kozijn
de ramen in het midden gelaten

opwinding valt de kijker ten dele
met frequenties die enkel
een kunstenaar aan zijn
spiegeling toestaat

cryptologisch(e) verzinnen
verbleken door inhoud
het voelt als de vegetariër
van een kakel vers(e)  regel

toch doolt sluimering verder
op het slijmspoor van onrede
maar menselijk zijn is mijn plicht
schaakmat een eer

enkel de behoefte
mijn boventanden er in te zetten
weerhoudt mij, te pletter
te lopen op deze doolhofwanden

Sabine Luypaert 29jan08 (sluukesusjeuh)

Voor Zilverfeetjes Huwelijksdag op 22dec2005