koele lementen werpen hun schaduwen ver
droog ijs, slikt hij, verbeten
het wezen der dingen gevangen in een cel
geheim van het leven doorgrond?

zonder bezieling zijn verhaal een holle phrase
gemis aan empathie doet verdorren,
vergiftigt elke vorm van extase
de metronoom tikt tempo weg

de honger knaagt zijn weg naar buiten
de teerling valt … verloren