Zilverfeetje.nl, gedichten, verhalen, gedachten

	Soms heb je het geluk dat een zeer speciaal mens je pad kruist. Zo'n ontmoeting is heel bijzonder en laat een onuitwisbare indruk na. Hier mag ik een aantal indrukwekkende gedichten plaatsen van zo'n persoon. Garin, dank daarvoor in zilverwit! Wil je meer lezen of weten van deze schrijver, ga dan naar http://tazar.verhalensite.com Een les in donkergoud en honingbruin ∞ in barnsteen vatte je mijn dromen en jouw pupil was ik over leven en liefde wist ik alles over niets doch kijk naar jezelf zoals naar mij en je zal wél begrijpen wat je onweer staanbaar maakt ∞ Zilvervleugeltje * toverspinkeltjes strooit ze met ’n toverstokje hier en een geste daar schitterend als een ster met ‘n gouden schijn in haar krulzachte haar of ze ’t wil geloven of niet de wereld zou voorwaar ’n stuk donkerder zijn zonder een zilv’ren feetje glimlachend onder ’t hemels baldakijn * ter ere van mijn verjaardag 09.08.2008 (shy) °°° Na de regen komt de ijstijd hij blijft zich vastklampen aan de rafels van het doorgesneden touw de afgrond lonkt niet meer dan vroeger toen hij weigerde te winnen loslaten zal hij pas als het ijs gesmolten is en hij kan vallen zonder te verliezen het is dát of voor eeuwig als bevroren pendel 't ritme van de wind zwaaien ° fantoomverlangen naar een zwarte weduwe \| ik was 'n pracht van een boom van een vent toen je jezelf op m'n takken hebt geënt waar je boeiend je web begon te weven en ik voelde nauwelijks iets van pijn op het ogenblik dat je ons samenzijn schroeiend in mijn bast hebt geschreven tot diep in mijn wortels zweefde ik denkend aan de ragfijne glinsterstrik die ons zou verbinden met levensdraad natuurlijk wist ik dat het niet duren zou daar het gebruik is dat de spinnenvrouw haar mannetje vrolijk verslindt na de daad doch uiteindelijk sprong je van tak tot tak van boom tot boom tot het rag zomaar brak en ik eerder aan 't gif dan aan liefde bezweek nu ben ik 'n schim van een boom van een vent afgeschermd van de wereld door die spinnentent waaronder onze tuin van Eden moest verschijnen maar weet dat ik elk stukje van m'n dorre bast waar je pootjes nog overheen hebben gekrast tot het eind der tijden zal voelen schrijnen \| Droog water schenk me nog een glas tot ik barsten zal van adem beroofd verdronken in droog water dat me te lang tot de lippen stond wellicht spoel ik aan op de stranden van je geweten waar ik schelpen raap en het ruisen hoor van je hart Flor Faea kon ik je maar even komen plukken tot de storm is uitgeraasd je zachtjes koesteren in m’n ruwe handen en je afschermen voor elke wind die op je fleurigheid aast kon ik je daarna maar weer planten in je vertrouwde omgeving om te bloeien als nooit tevoren en stilletjes weer wegsluipen om van ver je geluk te bewonderen tot het weer eens waait van voren Bloody Mary and the Treasure at Pirate's Cove yonder vessel at the horizon 'd been swiftly drawing near big and fearsome she was and the mainmast standing tall filled to the brim with a bloodthirsty cutthroat pirate kind duly led by a thick-headed captain with a one-track-mind all lusting for treasure 'round the strong tides of St-Mary when a beautiful cove did unveil before their greedy eyes thick undergrowth covered the steep shores on either sides a brilliant shine of riches on the far end there seemed to be the cove was well guarded, a little man in a boat was there but no attention 'd he get, too focused on the goal they were and all encountered obstructions were pierced without avail thus a bloody mess it soon became, no target did they miss on the rag, the pale skull and crossbones happily did rejoice for total and final surrender was undoubtedly to be foreseen alas, deep in the cave no glimpse of treasure there had been only slow and mournful death the invading party discovered so raiders all over the globe, please heed my sincere warning when ruthlessly exploring an unknown exciting cove or cavern don't go rushing in headlong and be prepared before you raid lest that fearful monstrous creature comes to the defense's aid juni 2007 Sagittarius serpentarius sy noem hom die sekretarisvoël vir sy styfpotige stap sy leeuemoed en sy groot, groot oë koninklik, met uitgestrekte vlerke dit beskerming simboliseer soggens als dit ’n spoegslang vreet sy noem hom die sekretarisvoël oënskynslik in sigself gekeer en tog deur goue glans omgeef self denk hom ek het nie vergeet nie dat ek eens ’n krimpvarkie was ze noemen hem de sekretarisvogel voor z’n statige gang z’n leeuwenmoed, en grote ogen koninklijk, met vleugels gespreid als teken van bescherming ’s morgens als hij met slang ontbijt ze noemen hem de sekretarisvogel schijnbaar in zichzelf gekeerd en toch met gouden glans omgeven zelf denkt hij ik ben niet vergeten dat ik ooit een egeltje was Weerkracht een sombere grijze hemel regendruppels dansend als engelen om me heen een sombere grijze hemel versgebakken sneeuw golft geurend om me heen een sombere grijze hemel de wereld waarvan ik hou om me heen Naast elkaar hoe dat blad dwarrelde op de wind, ik er lachend met beide handen naar greep groen, geel en rood in één hartvormig blad en hoe ik -in een opwelling van genegenheid- dat met je wilde delen en je dat blad schonk hoe je het even later kwetterend over banaliteiten -zonder te kijken- achteloos wegwierp maar hoe dat lelijke roze hart waar ik die oprechte leugen -ik zal je altijd graag zien- op schreef, wel nog steeds –ingekaderd- boven je bed hangt Vicieus Ochtendritueel elke dag wanneer ik opsta schiet ik me voor m’n kop vraag me af of iemand ondertussen m’n pistool geladen heeft daarna nodig ik hém uit voor een kopje koffie en een praatje eigenlijk mag ik hem niet eenzaam en verbitterd denkt hij de énige te zijn met reden tot klagen tevergeefs probeer ik hem ervan te overtuigen dat hij zijn lot zélf in handen heeft hij wil niet luisteren en droomt ’s nachts van wat had kúnnen zijn elke dag wanneer hij opstaat schiet hij zich voor z’n kop nodigt me daarna uit voor een kopje koffie en een praatje Stilgefluisterd stilgefluisterd maar niet leeggeschreven ooit vloeiden verrukkelijke verzen uit m’n pen zwaar als avondzwart licht als elfentranen sterk als drakenhart je maagdenlichaam heb ik volgepend m’n ziel leeggedicht in manenbloed geschreven nu krast slechts m’n vermolmde potlood moeizaam over het verroeste blad stilgefluisterd maar niet leeggeschreven Regenboog in zwart-wit ik stond te koken in de avondschemering mijn verlangens hingen verdroogd -maar zonder hun essentie te verliezen- aan het kruidenrekje bij je thuiskomst sloeg ik bedaard flarden mist van je kleren af nam zwijgend je muts, sjaal en masker aan om aan de kapstok te hangen toen ik je een voorproefje aanbood deelde je me mee dat je van drop hield dat treft zei ik ik hou van regen zullen we dan samen een regenboog schilderen wilde je vragen maar toen was het al donker !raabreekmonO als achter me de zware deuren sluiten. Op de kist regent het ronde kluiten, met ‘n welgemikte slag de brand geblust. De opgezweepte razernij moest gesust, ontploffen hier zowaar in ’t gehucht. Harde woorden als traangas in de lucht, bij ‘t zeggen van ’t verkeerde woord. ’n Wankel evenwicht wordt verstoord, die haar wederom niet heeft bekoord. was ’t de verschaalde tabakslucht, waarvan ik er al te veel heb gehoord, Slaakt ze me daar een grote zucht, m’n teerbeminde bruidje gekust. Met ‘n steelse blik naar de kuiten, zoals steeds weer goedgemutst. Onbekommerd loop ik te fluiten, Oberonverwondering honingstralen warmen mijn lichaamsdelen weerkaatsen op ’t gerimpeld watervlak om als zonnewind mijn haren te strelen de vale herfstkleuren nog niet vervaagd and’re schakeringen vermengd geraakt ’t nieuw palet is groen, bruin en geel gelaagd ‘n eeuwigheid wil ik hier blijven staan zachtjes in de grond verworteld om aan den lijve de natuur t’ondergaan als men ’s avonds naar me op zoek gaat kijkt men Oberonverwonderd naar die knoestige eik met mijn gelaat Littekenleugens ‘k word wakker, naast je slapende lichaam één voor één stroop ik de littekens van je ziel de schoonheid van je geschonden gelaat geboren in een dauwdruppel weggekust dat sluim’rend verdriet de zoete balsem op je scharlaken wonde zonder moeite elke dag opnieuw opdat je er weer eens tegen kan Toshi or not Toshi één sneeuwvlokje wiegt op de zachte winteradem de ijskristallen gedachte flikkert in de nacht groeit tot een immense berg, mij verstikkend in zijn pracht met één houw van mijn zwaard splijt ik deze berg honderdmaal honderd ijsblokjes smelten in de zachte winterzon het kille morgenlicht wint aan kracht groeit tot een verzengende bol, mij uitdagend met haar macht ik kijk de zon in de brandende ogen tot deze, het schaamrood op de wangen zich achter de horizon verbergt blind hoor ik de wolken zweven blind zie ik de wolken fluisteren ze praten over mij duizend woorden zwemmen in de zachte winterbries de lichtfluwelen schim opent de jacht vertelt een vreselijk verhaal, met stemmen die ik niet verwacht met één houw van mijn zwaard verdrijf ik de kilte uit mijn hart Narcissus’ schaduw zonder mij besta je niet zeg je, weet je, daar kan ik best dito of vice versa op antwoorden, maar vraag jij je niet af hoe het zou zijn dan als je me wat minder dwang- matig achterna zou lopen - zweven, als ik jou niet steeds had om eens warmbloedig te ver- eren op een kille zomerdag, zijn we dan echt zo vol- komen één geheel dat we elkaar niets meer kunnen leren, ik sta onaf-gebroken in jouw licht heb geen keus dan je mijn donker- grijze zijde toe te keren. ben ik dan eigenlijk nog jouw zon, of werp ik gewoon een schaduw over een schaduw van mezelf

gedachten, die meer dan vluchtig wilden zijn ….