Zilverfeetje.nl, gedichten, verhalen, gedachten

	GrimLord is naast een bijzonder persoon met afstand een van mijn favoriete schrijvers/dichters. Zijn werken zijn te vinden via zijn profiel op verhalensite.com Of het nu humor, horror, drama, sprookje, column of fantasy is, hij draait er zijn hand, en zijn vaak vlijmscherpe pen niet voor om. Dank breedsprakige mede-leeuw dat ik je werken hier mag plaatsen ~~ Zonder zon geen schaduw* in de schaduw van de berg wist ik in jou mijn enig toeverlaat jij sprak van zonlicht in mijn hart en van hoop die niet vergaat zo klom ik in vertrouwen was jij mijn steun op de verre klim jouw lach en vreugde het baken nooit versagend aan de kim en nu sta ik op de bergtop laaf mij aan de koesterende stralen doch treur ik diep van binnen daar jij de top niet wist te halen eenzaam staar ik in de diepte de schaduwzijde van een droevig gaan en wens jou van het duister te redden hier met mij op de top te staan maar zoals jij kan ik niet zijn niet zo sterk en warm van geest spijt doorstroomt mijn blij gemoed ware ik toch een beter vriend geweest zonder zon geen schaduw ~~ ~~ Als ik wensen mocht** in dit zachte tegenlicht ben je mooier dan de zon na een gitzwarte nacht ik wilde dat ik meer kon… … dichten als een kunstenaar de woorden vang als vlinderaar in een netje van fluistergaas zonder dat ik daas… … niet bestaande woorden schrijf in clichés of onzintekst met de ziekte in mijn lijf lijkt wel of ik behekst… … ben door de liefde voor jou mijn hoofd in roze wolken hou juich om elk blik of zin elk gebaar of blijk van in… … teresse, maar dan meer wens ik elke keer op jouw spiegel te lijken en door jouw ogen naar jezelf te kijken ~~ ~~ Zoek mijn pijn er klinkt zang in de stem van de man die ik ken als mijzelf als ik spreek van de hel die ik delf in de grot van mijn ziel was het toen ik diep viel dat ik lachte om mijn leed, niet verwachtte wat ik deed, maar mij kweet van mijn taak als de man vol meelij met zichzelf? ben ik blij als ik lijd, als de tijd slechts voortschrijdt op de schreeuwen om mijn lot, onverkort door de lach op mijn lippen als de pijn mij kastijdt en het leven in mij brandt zoals zon op dor land? is het ziek, ben ik freak, daar ik zoek naar het leven in het kwaad dat is gegeven door mijzelf, vreugde laat voor wat het is, niets dan lauwe kattepis, naast het bitter en het zuur van folterend verwijt in de levenslange duur tot het eind van mijn tijd en mijn laatste stervensuur? ~~* *~~ Woorden van Liefde wil je van mij dromen vergeet dan wat je denkt te weten een beeld geschetst is snel versleten bereid ons beiden voor op pijn als enkel smart ons deel kan zijn wanneer de woorden leegte blijken ~~* Vertraging op de grote stationsklok zie ik de wijzers verschuiven versneld als in een film rennen zij over de plaat ik ben vergeten wat mijn bestemming is weet niet hoe laat mijn trein straks gaat gehaaste gestalten spoeden zich langs mij heen elk ervan heeft zijn vastomlijnde doel ik zie ze slechts als schimmen ervaar ze met gevoel ik sta eenzaam in de mêlee van haastigheid door niemand gezien, door eenieder vergeten het is in mijn diepste gevoel van vrijheid dat ik mij nu werkelijk geborgen kan weten … Geladen ik ving de schicht met blote handen keerde hem ter aarde deed hem vergaan het was toen dat ik mij alleen wist de galm in mijn hart mij brak en eenzaamheid werd gevoeld oh, maar ik wist dat jij voor mij stond de teleurstelling sprak uit je ogen je houding ontdaan die schicht was jouw liefde geweest knetterend van spanning en intens voor mijn dode hart bedoeld … Verklaar mijn dichtkunst nader Liefste, Ik weet dat je de dichter in mij wantrouwt Daar hij jouw hoofd vol woorden stouwt Ik weet dat het dwangmatig rijmen je verwart Dat je je bedrukt voelt in je hart Omdat ik te vaak romantisch en dramatisch doe En bij twijfel levensmoe Of gek van vreugde door een sprankje aandacht Als je vertederd om mijn ontreddering lacht Ik weet dat je te nuchter bent Niet achter mijn retoriek aanrent Dat ik met louter woorden enkel kan overdrijven Dat de laffe boeketjes niet beklijven Al kruip ik op mijn knieën door de scherven Zou dat niets bewijzen, slechts bederven Het is mijn onzekerheid die ik verhul Met al die dichterlijke flauwekul Liever zou je mij eens horen zwijgen En niet langer geraaskal horen rijgen Aan het steeds dunner wordende lint Dat ons met onze liefde verbindt Maar ik vrees dat jij zult vergeten Dat wat ik steeds moet laten weten Meer voor mijzelf dan voor jou bedoeld Dat ik nog nooit zoveel liefde heb gevoeld Als nu Voor jou … Slotakkoord nu zijn mijn nadagen aangebroken en voel ‘k mij voor het eerst een oude man verraadt de spiegel een kreukelend gelaat treurnis in ogen die ik niet plaatsen kan in mijn gedachten leef ‘k slechts in ’t verleden met een wanhopige drang terug te keren weer als jongen mijn bal na te rennen en opnieuw het ABC te leren dagen verglijden welhaast onopgemerkt wijl ik keer op keer die kus herleef de eerste die mijn vrouw mij gaf en de laatste toen ik eenzaam achterbleef een leven zo snel vergleden nu op het laatst voel ik geen spijt gretige vingers aan mijn levensdraad de Dood kent geen respijt een klok luidt twaalf slagen waarop ik zacht de woorden fluister de laatste noten van mijn levenslied waarna ‘k tevree het eind beluister het is mooi geweest ... Verloren oogst zijn hand streelt het koren lange halmen deinen in het grijze licht als golven in de zee en hij wiegt mee in die vervlogen tijden negeert kalm de bliksemschicht die aan de horizon het duister wil doorboren eenzame boer op vruchtbaar land vocht hard voor zijn bestaan en voelt nu aan zijn schroeiende rug waar achter hem zijn hoeve brandt de echo's van dronken lachen resoneren in zijn matte geest de verkrachting van zijn vrouw was slechts een droom geweest tot haar luidkeels jammeren werd afgebroken met een sabelhouw de gretige vlammen brullen en lijken de klanken te smoren maar nog altijd kan hij zijn kinderen huilend van doodsnood horen een stapje dieper in het weidse veld met zijn hand streelt hij het graan zachtjes fluisterend vertelt hij de wind de tijd van oogsten komt er weer aan Begraven traan nooit eerder walgde ik meer bij het graven van een kuil de weerzin van het moment de stilte waarin ik huil een bijna volle maan bescheen het lichaam in zijn graf de zachte glinstering van een traan het laatste geschenk dat ik hem gaf met pijn aan het hart gooide ik zijn rustplaats dicht in die hoek van mijn tuin waar een stukje van mijn hart begraven ligt … (voor Ares) Buigen of barsten in haar ogen zie ik scherven van de spiegel die zij mij voorhield mijn vervormde reflectie in haar betraande blauw als zonlicht in een prisma het hart ging verloren in een strijd waarin woorden onuitgesproken bleven wat rest is eerloze aftocht ik laat haar mijn liefde ik laat haar mijn trots als tijd wonden kon helen Wintervlinder de winter juicht voor de vlinder die het zwart niet vreest het grauw de kou en danst in dwarreling van kleur langs ijs en bittere wind doorheen de vlokken van sneeuw de donkerte en zwaarte van gemoed maar met fladderende vleugels tast je naar de vreugde in mijn hart de winter zul je niet overleven maar de vonk in mij zal groeien Nachtgedachten zalig zingt door nacht omringd de krekel in het kreupelhout zijn tsjirp begeleid door warme wind in luchtig lenteweer en elke keer geniet ik meer van ster en maan bij het gaan door diepe nacht vol stille pracht en vogelzang ben ik niet bang voor schaduwdans en stralenkrans van nachtlicht met je ogen dicht maar vrees ik vurig dat de dromen tot een einde komen als de zon om aandacht smeekt en mijn nachtgedachten meedogenloos doormidden breekt Huis van mijn ziel doorheen gotische bogen langs verweerde pilaren klinkt een dreigende stem van gebarsten marmer weerkaatsen hol de klanken van zijn donkere preek verweven met archaïsche woorden van eer en trots snikt een huilend jongetje in het duister van spleten en schachten weergalmt zijn leed en onrecht aangedaan in vergeten krochten rammelen roestige ketenen oud eiken kraakt op verdwaalde tocht naargeestige echo’s van vergeten herinneringen zingen zeurderig de schaduwen aaneen slechts in het hart van grauwe labyrint straalt een sprankeltje licht waar hoop leeft en nooit verloren gaat onbereikbaar diep onvindbaar zoek Wat niet mag zijn de winter omhelsde de zomer en zij baarden een vijfde seizoen een kind dat geen liefde kende en jij was de moeder in de nacht flakkerde zonneschijn haar onzekere licht op vurige passie zonder diepe liefde en ik was de vader nagels op huid en tanden om tepels in bijtende nijd stroomde bloed felrood zwart omfloerst vindt ons het einde in het grijs en het zilver op ons palet van de dood Waar ik mij klein mag voelen zoals jij mij koestert voel ik mij weer kind aan moeders borst in de veiligheid van jouw armen geborgen en beschut met jouw zachte woorden van liefde om mijn ziel aan te warmen de volwassen man genesteld in jouw tengere omhelzing kleiner dan ooit tevoren na een leven van zoeken en pijn werd ik onder jouw fluisterzachte adem pas eindelijk echt geboren Overtocht je zou veronderstellen dat een man geen bruggen hoeft te bouwen wanneer hij over water lopen kan zonder daar natte voeten aan over te houwen toch deed een zeker heerschap dat omdat hij dat blijkbaar nodig vond en hij overbrugde daarmee het gat dat tussen de mens en God bestond zijn brug bestond uit hout noch stenen voor een overtocht hoeft men geen tol te dokken je bewandelt de brug dan ook niet op benen omdat deze uit pure liefde is opgetrokken een brug overspant niet alleen rivieren maar kan ook slechts gedachten dragen iedereen kan bruggen bouwen en iedereen kan om overtocht vragen Schemerwereld jij danst in licht en leeft in vreugde waar stralend ook je ziel behelst is voor jou het duister beangstigend? ik omhels het duister en de kilte beukt op mij in zou ik dan bang moeten zijn voor het licht? is de werkelijkheid dan toch een schemerwereld? Kan zij de muren slechten wat de jaren mij hebben aangedaan het sprookjespaleis tot bunker doen vergaan in de regen hoor ik haar stem tot mij komen zacht ruisende verleiding gelijk aan dromen de weerstand om nog blind te varen op vertrouwen dat de lucht zal klaren haar liefde sijpelt door tot in mijn geest door de pantsering die ooit een open deur is geweest Ochtenddroom blonde krullen op mijn kussen zachte beweging onder de deken die ene broek die jou zo goed staat verkreukeld in een hoek het schuine dak met houten balken geen wind geen vogels geen geluid alleen die ademhaling en het tikken van de klok schemerige kamer in de prille ochtend een schilderij waarnaar ik kijk moment van tastbare liefde droom jij of droom ik De Schrijver de oude man met witte krullen staat op een duin en aanschouwt de wilde golven gelijk woorden uit zijn pen rollen ze uit over het zand de harde blik verzacht als een meeuw naar beneden duikt en in de zee plonst zijn ogen staren intens de mensen, zijn leven, leed alles waait weg met de wind die zijn perkamenten huid geselt en zijn stralenkrans doet wapperen (opgedragen aan Jan Wolkers) Toekomst nevelslierten die als een grijze sluier iets onbekends omvatten traag drijven ze voorbij vervormend verhullend een ondoordringbaar gordijn onaantastbaar door zwaard noch stormram plots een windvlaag de tere stof breekt ruw uiteen een zonnestraal doorklieft de opening licht in het duister een korte blik achter de mist word je gegund een grafzerk met jouw naam erop Preek vleermuisvleugels branden op mijn rug als paria temidden van engelen fluister ik woorden uit het oude boek schroeiende leugens, watervlug rozenkrans als wurgkoord gedragen mijn doornenkroon in duister leed hymnen als doodskreet in mijn oren door woorden van de kansel geslagen van hoog kijkt hij op mij neer godverdomme hij is niet mijn heer Vervagende Dromen Als dromen die verschijnen In de nacht En die snel weer verdwijnen Bij het ochtendgloren Zo kwam jij, intens en zacht Om weg te gaan En nimmer terug te komen Niets van je te laten horen Maar zonder één enkele traan Heb ik aldoor geweten Dat ik jou, net als mijn dromen Zou vergeten Droom een oliezilv’ren zeepbel gevuld met wensen en verlangens gedragen door de wind over heuvels en door dalen dwarrelend in thermiek een kind dat het narent tastend, reikend, nimmer halend misschien zijn sommige bellen niet bedoeld om te vangen Jij bent Als koele regen Op mijn schrale huid Als engelenzang Na dagen geen geluid De wijsheid van jaren In een jonge geest De vrije teugel Voor het gevangen beest Het enige feetje In een wereld vol gedrochten Het unieke juweel Van zilver dooreen gevlochten Jij bent Vleesgeworden muziek In één woord Uniek Duizend maal Mijn liefste, duizend engelen zongen de hymnen van de liefde duizend slangen beten zich van nijd aaneen duizend bomen groeiden en stierven en duizend huizen werden gebouwd, van een enkele steen duizend stieren baarden duizend kalveren duizend jaar stond het ijs in brand duizend schoven voedden duizend monden en duizend gouden hoefijzers, hield ik in mijn ene hand duizend wonderen in een enkele seconde duizend wonden in een bloedige strijd duizend woorden in een enkel rijm meer dan duizend maal zal ik je minnen, als je zegt dat dat mag Zij was liefde Mijn oma was liefde Zo ook had ik haar lief Mijn oma was ook angst De prijs die zij betaalde Haar man verloren, Ook haar zoon stierf veel te snel Zij was nog veel te jong, De Dood haar eeuwig metgezel En ik verloor mijn oma Ik herinner mij de pijn Nooit meer verhalen van vroeger Nooit meer kleinkind kunnen zijn Mijn oma leeft voor altijd In mijn hoofd en in mijn hart Zij was liefde Moet je weten En zij was het waard nooit te vergeten Legacy (lyrics) What will I leave this world If not a fading memory Wise words never spoken before Paintings, sculptures or verses With splendour as seen nevermore Will my face be forgotten My name but one on an endless list What will I leave that will stay for all time One single deed of mercy Or these words put in a rhyme I know my life will end someday And that I can not change what I was In the tale of the universe I only played my part What can I do more to ensure That I’d live on in at least one heart Then maybe these words can be my testament My plea for endless life That they may show that I’ve tried my best That I have lived and loved And may my legacy be blessed May my legacy be blessed Daar zit je dan Daar zit je dan Jonge bloesem Je schoonheid als baken in de nacht Een kruk Je sigaret en je ogen Zo droef als het rode licht Ik leun tegen een boom En blaas rook de nacht in Schaduw en ik Besmuikt gelach Gulzige blikken En opgewekte stemmen klinken Eigenlijk zou het moeten regenen Kruispunt Links Leegte Rechts Niets Voor mij Eindeloosheid Achter mij Vergeten

gedachten, die meer dan vluchtig wilden zijn ….