Heerlens dialect, gesproken versie
Achtergeblieëve
ich han dich lang neet mieë gehoeëd
toch bin ich dich gaar nit vergeëte
al die tied haste in de plüsje loge
van mieng herinnering gezeëte
aaf en touw dink ich mich doa hin
en zet mich mit dich aan ut water
en went ich truuk kom in dees welt
is ut deks al sjtónde later
ich han dich lang neet mieë gehoeëd
toch bist du ummer in mie leëve
want mit die sjtuksjke weëze
haste get bézongers voetgegeëve
en óch al kin ich dich hei nit han
ich wil dich óch ech neet verleeze
dat zou die deel va mie hart
wie in ing iestied doeë bevreeze
ich han dich lang neet mieë gehoeëd
woasjte nog mar wer ins doa
zoë wiet biste va mich gegange
en tegeliek veult ut nog zoeë noa
Achtergebleven
ik heb je al lang niet meer gehoord
toch ben ik je helemaal niet vergeten
al die tijd heb je in de pluchen loge
van mijn herinnering gezeten
af en toe denk ik mij daarheen
en ga met jou zitten aan het water
en als ik terugkom in deze wereld
is het vaak al uren later
ik heb je lang niet meer gehoord
toch ben je altijd in mijn leven
want met jouw stukje wezen
heb je iets bijzonders weggegeven
en ook al kan ik je hier niet hebben
ik wil je ook echt niet verliezen
dat zou jouw deel van mijn hart
als in een ijstijd doen bevriezen
ik heb je lang niet meer gehoord
was je nog maar weer eens hier
zover ben je weg van mij gegaan
en tegelijk voelt het zo nabij
