Vangar heeft een complexe en diepgaande gevoelswereld en vanuit die wereld en zijn ervaringen schrijft hij zijn verhalen en gedichten. Vaak licht hij een detail of moment daaruit en legt dat in enkele woorden/zinnen vast.
Ondanks de 'kleine weergave' spreekt die diepgang uit zijn werken, die vaak food for thought voor zijn lezers zijn; enerzijds omdat er ruimte blijft voor eigen interpretatie, anderzijds vanwege de combinatie van het beperkte in woorden met de enorme wereld daarachter. Voor mij is het daarom een van mijn favoriete schrijvers.
Lees meer van Vangar's werken op de Verhalensite.
To where lies the end of our night
Frightening is the finger
that points towards the endless black,
yet strangely calm the eyes turned and met.
Feeling at peace with the truth,
knowing it wanders, onward.
Closing our eyes
so that no man can stand in the way
of what we dream to be true and light.
Even the unseen,
can’t deny the presence of a dream.
Foretold in glory, made in gold,
we wander the borders
of that which is cold.
The night wanes and
shivers at our passing by.
We walk the line,
dreamers won’t die.
Geen slotenOpen de deuren, loop door de mist.
Verloren gewaand de tocht,
een traan in het gezicht.
Vrees niet voor angst,
zwicht niet voor vrees.
Blijf onversaagd lopen,
Zoals je ooit bent geweest
Avonden van Rood
Stilte in het blauw
gecombineerd met
stilte in het geel
maakt ons voor een deel
gelukkig
Zo struinend hand in hand
lopen wij daar
de zon tegemoet
Coldridge Valley
How I long for Coldridge Valley
where the stars are bright,
the snow fresh
and I young and blessed.
But we are all sent
to higher ends.
To take one's fear,
yet forget to dry the tear
of all things lost.
Now,
to be detained by knowing,
of prison minds glowing
we see the bitter cost.
De Hamer
Vertekende beelden
gaven gestalte aan het gezicht,
gebeiteld in nachtelijk licht.
Arbeid door de jaren heen, het verdween.
Voor onze ogen,
ons vermogen,
om de hamer te hanteren.
Duistere Rimpels
De rimpels van het water
raken kant noch wal
In het duister van het heden
wadend door verval
Door de mist van onzekerheid
staart een punt mij aan
een dwaallicht
of een werkelijk bestaan?
Het verplaatst zich
maar ik neem aan
de waarheid in pacht
nooit gedacht dat die
niet stil bleef staan.
These dark streets of time
In these dark streets of time
I ponder mine and theirs,
kicking an empty can.
As part of my own plan
to scare
the hell out of people
to dare
them to face the mirror
and care
enough to learn how
to share, life.
In these dark streets of time
Vingerafdruk van het leven
Mijn handen trillen,
draaiend het moment van waanzin in vingerafdrukken.
Verkeerd neemt men de benen,
ik zie ze lopen en vrees voor hun leven.
Daar zullen ze,
gegrepen worden door de angst,
het gemis, maar ze zullen het nooit weten.
Vandaag raakt het, gisteren niet, voor eeuwig even.
Mijn hand blijft beven, ik weet niet wat het is.
Tol
De tol die betaald wordt om te leven
is er een die menigeen niet kan geven
belastingen te hoog
en de man zit maar achter de toog
te incasseren
hetgeen wij geven voor ons streven
wat willen wij?
jezelf, jou, mij?
Betaal de tol maar en je bent 'vrij'
Even de dag vergeten
Met littekens op de handen
die te lang in het haar hebben gezeten,
is het goed toeven
in de zon
en even de dag te vergeten
Oordeel (niet)Wie zijn wij om te oordelen over dat wat de ander toebehoort.
luister, geef, neem.
Wat is hetgeen,
je hebt gehoord?
Stilte fluistert
Duistere stilte
fluistert woorden van verraad,
geef niet toe
maar sta paraat
Elke nacht
voor mijn ziel
Zal ik blijven strijden.
Daar bij jou?
Mijn angsten verschijnen voor mijn ogen. Temidst van het leven.
Verlaten.
Ogen vertellen niets.
Dromen zeggen iets.
Voel je nog pijn?
| 