Grenzenloze liefde
.
.
.

Och, wat bun ie ‘n mooi deerntje
als de nettelkönninksken von meert.
Ig kan zo von i’j hollen, als mien rust na ’t özen,
of ’t roek’n an ’n hondepol.

Iech wees nit richtieg waste zeës,
mer ut huët zich sicher nit verkierd aa.
Iech veul miech hei wie inne kuttel in inne pluusje sjtool,
ooch al biste jinge eëzel in d’r jalop oes jen vót jevalle.

Attenoje meid, wat ben jij een stoot.
Men kan beter zeggen: eerst jou zien, dan dood.
Zie, ik zak op mijn knieën, pak toch mijn hand,
ik geef jou de wereld, van land tot land.

Inne richtieje hollender is nit op zieng moel jevalle.
Iech veul miech wirklich jepeëdskutteld.
Mer junke, ’t versjtand kunt mit de joare
en d’r sjnauts nit vuur de hoare!

Hey doar, wat kriegn wie nou?
Ig zag heur eerst, dus houdt i'j in,
gij onverlaat, onbleefde stedling.
Ig heb heur toch völle meer te hendjebakk'n.

Ach, simpele boer, jij maakt toch géén kans.
Ik bied haar de salsa, jij de klompendans
en ik ben al drie maal rond de aarde gesjeesd,
wijl jij nooit drie meter, van je erf bent geweest.

Zeven hectare, met beeste en eerpel.

Penthouse in het centrum, met skaileren bankstel.

Hiere, hiere toch…

Den rust von 't land en 't schoon der natuur.

Zo bij het strand, in nog géén half uur

Wit uur ins wat, dom mansluuj, iech dink dat iech jon;
heij vuur miech losse opbeeje, kunt miech de ieër tse noa.
En uv’veriejens hat jinge miech jevroagd, wat iech überhaupts wil.
Uur kint miech messjien waal huure, mer gaar nit versjtoa!
.
.
.