Dagenrad

de zondag neemt zijn stralen mee
als hij stil wegzinkt aan de kim
waar ze sliepen met zijn twee
tot ze vertrok, als stille schim

en op de nieuwe maandag weer
veegt hij de kruimels van het bed
de zware leegte drukt hem neer
tussen de muren van zijn flat

zo knarst 't rad van dagen triest
walsen zon en maan hun dans
doch voordat hij de hoop verliest
brengt vrijdag hem opnieuw hun glans