Kenneth

'Eindelijk,’ zuchtte ik tevreden, terwijl ik langzaam achterover zakte op het strandbed. Nadat ik een voorzichtig slokje van mijn caipirinha had genomen en terwijl ik de schijfjes limoen en het gestampte ijs in mijn glas liet wervelen, keek ik met stralende ogen opzij. Hier zat ik dan op Mauritius, hand in hand met de liefde van mijn leven. Het strand en het water waren adembenemend mooi, de zon flonkerde diamanten op de koppen van de golven en mijn hart leek haast uit mijn borst te gaan springen van louter geluk.

Ongelofelijk, dat we elkaar pas vier weken geleden hadden leren kennen. Als ik erop terugkeek, leek het wel alsof we nooit zonder elkaar waren geweest. Vanaf het moment dat hij voor mijn deur stond en onze blikken en vervolgens onze lippen elkaar voor de eerste keer vonden, had ik het sterke gevoel dat we voor elkaar bestemd waren. Dat ik nooit meer een man zou tegenkomen, met wie ik in zo’n complete harmonie zou kunnen leven. En dat hij op zo’n gewoon doorsnee meisje, wat verlegen en misschien zelfs een beetje saai, zou vallen, dat kon ik nog steeds niet bevatten.

Onze relatie ontwikkelde zich als in een stroomversnelling en omdat de vakantieperiode er al vrij snel na onze kennismaking aankwam, had ik het snode plan opgevat mijn grote liefde op een bijzondere manier te verrassen. Hele werkdagen had ik zitten surfen om op internet de mooiste, meest romantische locaties te vinden, alle websites van reisorganisaties had ik uitgevlooid om die ene perfecte reis te kunnen boeken. En het was me gelukt! Alhoewel ik het me absoluut niet kon veroorloven, had ik van mijn laatste spaargeld een vakantie geboekt; twee weken op Mauritius in een luxe vijfsterrenresort met privéstrand. De blik in zijn ogen toen ik hem tijdens een dinertje bij kaarslicht van mijn verrassing vertelde, was het echter allemaal meer dan waard.

De heenreis was voorspoedig verlopen, ik had in het vliegtuig het grootste deel van de tijd geslapen met mijn hoofd op zijn schouder, terwijl hij al die tijd rustig was blijven zitten met een boek op schoot. Ik was kinderlijk trots toen we vaststelden dat ik wel twee keer sneller kon lezen dan Kenneth.

Waar we ook gingen, onderweg, in het hotel, aan het strand, we trokken de aandacht. In ieder geval werden we zo vaak door allerlei verschillende mensen gemonsterd dat het opviel. Van de andere kant vond ik dat ook niet zo gek, Kenneth was echt een ongelofelijk mooie man, met een sportief figuur, een dikke bos haar, een sexy en zorgvuldig getrimd ringbaardje en prachtige ogen. En alhoewel ik mijzelf geen schoonheid vond, dacht ik dat het geluk wel zo van ons moest afstralen dat we alleen al daardoor veel bekijks hadden.

Ons verblijf op het prachtige eiland ging voorbij als in een droom, we brachten de tijd voornamelijk aan het strand of aan het zwembad door, lezend of gewoon genietend van elkaars gezelschap. Meer hadden we eenvoudigweg niet nodig. Maar twee weken is niet lang en voor we het wisten, landde ons vliegtuig alweer op een druilerig Schiphol. We namen een taxi naar huis, en nadat de chauffeur onze koffers in de hal gezet had en wij hem hiervoor met een flinke fooi bedankt hadden, concludeerden we met een zucht dat de vakantie nu toch echt voorbij was.

Terwijl Kenn rustig op de bank zat, liep ik – zoals altijd als ik voor een tijdje weg was geweest - als eerste door het stapeltje post dat mijn buurvrouw netjes op tafel gelegd had. Ik houd van post, ik vind het heerlijk om kaarten of pakjes te krijgen. Helaas zijn er niet zoveel mensen die me kaarten sturen, maar op mijn verjaardag krijg ik altijd een kaart van de dierenbescherming, waarvan ik donateur ben. Gelukkig krijg ik wel vaker pakjes, maar dat zijn dan de boeken en cd’s die ik tegenwoordig via internetsites bestel, zoals ik eigenlijk de meeste dingen via internet aanschaf.
Bij de post zat naast wat huis-aan-huisbladen, een belastingbrief, wat bankafschriften (na dit reisje was mijn banksaldo hevig van kleur verschoten), een aangetekend schrijven. Nadat ik de enveloppe onhandig opengescheurd had, draaide mijn maag zich om terwijl ik met een brok in mijn keel naar het papier staarde en ik vroeg me af hoe ik dit in godsnaam had kunnen vergeten, misschien was verdringen zelfs een beter woord. Ik staarde naar de dreigende laatste herinnering voor de betaling van een bedrag van 18.773 dollar van het Amerikaanse bedrijf Living Dolls Inc.