Een gruwelijke kerst?


Ding dong ... , donderdag 24 december - buiten donker, miezerig en kil - het liep tegen zes uur toen de voordeur openzwaaide en onze schoondochter Yvette ons met een kort “hallo, jullie zijn vroeg” en een handgebaar richting woonkamer binnenliet. De lange reis, te voet naar de bushalte, van de bus naar de trein en eenmaal in de stad aangekomen van de trein naar het huis van onze zoon en schoondochter, was ons niet in de koude kleren gaan zitten. De als een terechtwijzing klinkende opmerking, en de blik die zich langs ons ergens op oneindige verten leek te vestigen, maakte dat alleen nog maar erger en terwijl de gedachte aan een warm welkom en een gezellig huis met twinkelende lichtjes in kerstsfeer mij gedurende de reis op de been had gehouden, voelde ik de moed in mijn schoenen zinken en kwam er een zekere weemoed over mij.

Yvette, onze schoondochter, een knappe en intelligente meid, lang, slank, donker haar, met het air van een supermodel. Helaas scheen zij zich met regelmaat af te vragen waarom God haar had gemeend te moeten straffen met deze schoonouders, zulke vreselijk gewóne mensen, wonend op een flatje driehoog, die in hun leven niets anders bereikt hadden dan het feit dat ze door ieder dubbeltje om te draaien hun zoon hadden kunnen laten studeren. Soms verdacht ik haar zelfs ervan dat ze het mijn zoon kwalijk nam. Ik had wel eens voorzichtig geprobeerd er met mijn man over te praten maar die wilde daar niet aan en wuifde de door mij geopperde bezwaren altijd weg. Hij pleegde dan te wijzen op het feit dat onze zoon toch gelukkig met haar was, dat ze beiden een mooie carrière hadden opgebouwd en dat zij de hare zonder meer aan de kant had geschoven om een goede moeder te kunnen zijn voor onze kleinzoon Tommy. Tommy, onze oogappel, drieëneenhalf jaar oud inmiddels, een engeltje met grote blauwe ogen en platinablond haar, een heerlijk kind, en het was duidelijk dat Yvette vanaf het begin het moederschap even ernstig had genomen als vroeger haar loopbaan als juriste.

Terwijl Yvette alweer terugliep naar de keuken, hing ik voorzichtig onze jassen op. Intussen schuifelde mijn man met zijn stok stijfjes en met aarzelende stapjes naar de eethoek om daar te gaan zitten. Het enorme huis was uiterst smaakvol ingericht en de normaliter wat kille sfeer was nu door de overal brandende kaarsjes en lampjes en een overvloed aan kerstdecoraties verzacht en omgetoverd tot een sfeerbeeld van gezelligheid en familiegeest.

“Ligt Tommy nog in bed?” riep ik met een enigszins geveinsde opgewektheid naar de keuken. “Het is nog geen zes uur”, antwoordde de stem uit de keuken. Dit betekende zoveel als “natuurlijk ligt hij nog in bed, tenslotte moet hij zeker tot zeven uur slapen en dan kan hij dus nergens anders zijn, stom mens”. Yvette hield van regels en haar voornaamste regel was dat er geen uitzonderingen zijn. Wij zijn wel eens naar huis gegaan zonder ook maar een blik op ons kleinkind te hebben mogen werpen, hij was stout geweest en mocht voor straf niet meer naar beneden. Ondanks het feit dat onze reis altijd vier lange uren heen en terug duurt, bleef zij onvermurwbaar en er ontstond een heel pijnlijk moment toen mijn zoon haar bijna smeekte om voor deze ene keer iets door de vingers te zien. Ik heb de situatie toen kunnen redden door te zeggen dat onze trein bijna vertrok en we dus écht moesten gaan.

“Neem vast een glas wijn en aarzel niet om van de amuses te genieten”, flitste Yvette als een wervelwind de kamer in. Omdat jullie niet zulke grote eters zijn, had ik gedacht na wat kleine hapjes het hoofdgerecht op te dienen. Daarna een superieure oude rode wijn met wat kaas, en een zoet dessert ter afsluiting. Ik ben even druk in de keuken, heb een nieuw gerecht geprobeerd, maar Stijn kan ieder moment komen. Voor ik ook maar kon antwoorden dat ze niet zoveel moeite had hoeven doen, was ze alweer in de keuken verdwenen.

Het was een van de zeldzame keren dat haar altijd zo perfect gemaquilleerde gezicht blosjes van opwinding vertoonde en dat er een lokje haar naar voren sprong uit haar verder zo perfecte coupe. Bijna tegelijkertijd hoorden we de sleutel in het slot, een koffer werd met een bons, die Yvettes wenkbrauwen moet hebben doen fronsen, op de marmeren vloer in de hal gezet, de deur zwaaide open en Stijn, onze zoon, kwam binnen. De kamer leek te zich vullen met warmte, en na in de keuken eerst een vluchtige kus op Yvettes wang te hebben gegeven, was hij in drie grote stappen bij me en omhelsde eerst mij en daarna mijn man innig. “Ma, pa, blij dat jullie er zijn!” straalde zijn gezicht oprecht. Vrijwel meteen smolt mijn onbehagen helemaal weg en was ik alleen maar blij dat we deze kerst hier samen en bij onze jongen, onze geliefde zoon en zijn gezinnetje konden doorbrengen.

“Kan ik je ergens mee helpen, lieverd” vroeg Stijn behulpzaam. “Nou”, zei Yvette op bijna warme toon, “als jij voor iedereen een glas van die witte Fromberger Bacchuswijn wil inschenken die ik heb klaargezet voor bij het hoofdgerecht, dan kan ik opdienen”.

“Heeft Yvette jullie al verteld over de verrassing die we gisteren kregen?” vroeg Stijn terwijl hij de fles wijn en de kurketrekker ter hand nam. Ik schudde nee, keek hem vragend aan en met een brede lach vertelde Stijn dat Yvettes vroegere baas gebeld had met de vraag of ze bereid was om voor een project van een jaar terug te keren naar haar baan. Niemand van de huidige medewerkers in het bedrijf was zo voor deze job geknipt  als zij. “Wat heeft ze gezegd, wil ze het doen?”, vroeg ik belangstellend. Nou, vertelde Stijn; Henry belde, deed zijn verhaal, vertelde haar dat ze er maar eens met mij over moest praten en dat ze de kerstdagen kon gebruiken om zich te bezinnen over de vraag of ze bereid was haar huidige leven gedeeltelijk op te offeren om deze gouden kans te grijpen. Voor Yvette ook maar kon ademhalen en antwoorden had hij neergelegd met de mededeling dat hij maandag contact zal opnemen. Tijdens het vertellen had Stijn de fles ontkurkt en vier antieke kristallen glazen met sprankelend vocht gevuld.

Net toen hij zelf plaatsgenomen had verscheen Yvette met een trotse glimlach in de deuropening van de eetkamer. Ze droeg een enorme roestvrijstalen schaal en moest moeite doen om niet onder het gewicht ervan te bezwijken. Op die schaal lag, kunstzinnig gegarneerd met een keur aan bijzondere groenten en exquise tropische vruchten, daar lag ... oh nee, daar lag ... daar lag Tommy, of beter gezegd wat ooit Tommy geweest was, met een knapperig goudbruin korstje als van de mooiste kerstkalkoen. Zijn witgouden haartjes weggeschroeid, zijn prachtige blauwe ogen - wijd opengesperd - waren verworden tot bruinige sponzige knikkers die nog lichtjes in hun kassen leken te pruttelen, armpjes langs het lichaampje en zijn kleine penis, door krimping van vel en vlees parmantig en fier rechtop, met een zweem van verkoling eromheen...

---

Reacties Web Tales

Naiche:

Ik weet niet goed hoe ik hierop moet reageren Fee. Het heeft naar mijn idee te weinig spanningsboog, het eind komt heel plompverloren. De enige aanleiding die je geeft dat er met Yvette iets vreemds aan de hand is zou kunnen zijn het feit dat ze blosjes heeft en dat er een lok haar los zit.

Het verhaal lijkt aan het eind afgeraffeld, een plotwending die niemand ook maar in de verste verte zou kunnen bevroeden. Maar af vind ik het niet.

Je zinnen zijn soms te lang en te ingewikkeld, waardoor ze niet helemaal uit de verf komen en stroef lezen.

zilverfeetje - 2-December-2011 10:04

Het moet ook niet spannend zijn, meer een soort tale of the unexpected. Jammer dat het niet overkomt, thanx voor je reactie!  Yvette is voor mij overigens een redelijk cold-hearted, psychobitch, en meer wilde ik ook niet weggeven. Maar is goed. Is ook goed om te zien hoe verschillend reacties toen en nu zijn. Dus dan ga ik er toch weer eens naar kijken

naiche - 2-December-2011 16:48

spanningsboog heeft niet echt te maken met een spannend verhaal naar mijn idee. Dat Yvette een bitch is heb je duidelijk genoeg gemaakt, dat is al duideljik als ze schoonouders binnenlaat. Dat ze anders reageert dan anders blijkt bijna nergens uit,

ook goed, maar naar mijn idee is er gewoon meer uit te halen. Het eind past gewoon niet bij het verhaal, zelfs niet als die tale of the unexpected.

             

Henny 1-December-2011 15:07          

Ja een oudje, maar het blijft nog steeds een luguber verhaal. 

zilverfeetje - 2-December-2011 10:04

minder erg dan Flappie van Youp van het Heck moet je maar denken, dat zou ook nog echt kunnen nl.

 

maarten54       1-December-2011 16:01

'Klere wijf', was mijn eerst gevomde mening over Yvette. Toch, dacht ik, er komt wat anders dan..., dan wat ik zou verwachten?. En idd. Tommie zou maar in de weg gaan lopen, dit is dus DE oplossing voor het egoistiesche 'klere wijf'

graag gelezen Fee

zilverfeetje - 2-December-2011 10:05

Zo is het precies Maarten!

             

Jan      1-December-2011 17:03          

Wel een slimme oplossing voor haar cariere probleem.

Geen sterk verhaal, want hij is duidelijk over de top omdat dat je er geen humor in hebt gestopt.

zilverfeetje - 2-December-2011 10:07

Er moet ook geen humor in, het is een redelijk bizar verhaal, en dat was ook de bedoeling 

Loupo  1-December-2011 20:43

Ik ben het met Jan eens, op deze manier is het alleen maar luguber.

zilverfeetje - 2-December-2011 10:02

het is ook de bedoeling dat het luguber is.

loupo - 2-December-2011 15:10

Bizar = zeer mild uitgedrukt. Ik kon dat beeld niet van me afzetten en heb de halve nacht wakker gelegen. Niks voor mij, dus. Misschien kun je er in het vervolg een waarschuwing boven plaatsen???? Merci.

zilverfeetje - 4-December-2011 14:10

als je van zo'n absurd verhaal een halve nacht wakker ligt, snap ik eerlijk gezegd niet hoe je in de huidige maatschappij kunt overleven. Heb je wel eens gehoord wat hutu's en tutsi's met elkaar uithalen. Sorry Loupo, maar dit vind ik eerlijk gezegd zo overdreven dramatisch gereageerd dat ik het niet serieus kan nemen. Overigens is de titel GRUWELIJKE kerst, dus de vlag dekt de lading, toch?

             

Rob      2-December-2011 0:27

Het einde is te "plompverloren" zodat het erg in kracht inboet. De laatste alinea had net zo lang moeten zijn als de rest van het verhaal.... Het stuk ervoor vond ik prima beschrijvend geschreven!!

zilverfeetje - 2-December-2011 10:09

Ik wilde eigenlijk met een klap in het gezicht eindigen, maar goed, ik denk dat het commentaar van weasel het meest duidelijk en toepasbaar voor me is, dus ik ga ernaar kijken.

             

Swing 2-December-2011 1:11 

Hoi.

Amai, wat een laatste alinea. Misschien is er iets mis met mij, maar het einde is zo onverwachts en inderdaad over the top dat het zelfs wat komisch wordt. Op een absurde en lugubere manier wel, maar toch...

Waarschijnlijk is het je bedoeling niet, maar ik kreeg in het begin eerder het heen en weer van de veronderstellingen van de schoonmama. Van 'het is nog geen 6 uur', maakt ze meteen 'natuurlijk ligt hij nog in bed, tenslotte moet hij zeker tot zeven uur slapen en dan kan hij dus nergens anders zijn, stom mens'. Ik kreeg hierdoor weer pijnlijke flashbacks van (door mannen zeer gevreesde) ongefundeerde overdreven analyses van hormonengevoelige vrouwen  . M.a.w. bij mij kwam het over dat ze gewoon wilde zeggen dat het nog maar 6 uur was, maar ik ben dan ook een man en neanderthaler  . In ieder geval kwam de schoonmama over als een italiaanse moederkloek t.o.v. haar 'zoontje' en kreeg ik juist sympathie voor Yvette. Tot de laatste alinea natuurlijk  .

 

Weet niet goed wat ik moet zeggen. De stijl vond ik goed, maar in je verhaal zat meer, denk ik. De pitch was wel leuk gevonden  .

zilverfeetje - 2-December-2011 10:11

Je mag het ook shit vinden natuurlijk, de gedachten van de moeder zijn gebaseerd op eerdere ervaringen. Haar schoondochter vind haar schoonouders te min en eigenlijk maar lastig, en laat dat ook goed merken. Ik moet haar dus nog bitchiger maken  .

Vrouwen zijn smerige loeders Swing, de enige methode is bij je zelf blijven en niet voor ze veranderen, dan kruipen ze voor je, anders nemen ze je alles af en dan wordt je afgedankt als sukkel. Gratis wijze raad van de fee

Swing - 2-December-2011 11:45

**zucht** Waar was jij 10 jaar geleden  ?

zilverfeetje - 4-December-2011 14:11

ff denken ... rond deze tijd? Mijn rugzak aan het pakken voor Nieuw Zeeland en dan zou ik dinsdag vertrekken 

weasel            2-December-2011 2:19

Opgeruimd staat netjes!

Ook ik vond de laatste alinea komisch, mijn excuses als dat niet de bedoeling was. De omschrijving van de dode Tommy ís gewoon grappig, toch?

 

Ik vond het een goed geschreven verhaal, maar blijf zo'n beetje zitten met "wat was de bedoeling eigenlijk?" Ik geloof dat een paar hints doorheen het verhaal welkom waren geweest en het geheel coherenter hadden gemaakt. Het zou zo'n heerlijk "aha, nu valt alles samen" verhaal à la Roald Dahl kunnen zijn. Zo heb je een korte dialoog: '“Ligt Tommy nog in bed?” riep ik met een enigszins geveinsde opgewektheid naar de keuken. “Het is nog geen zes uur”, antwoordde de stem uit de keuken. '. Dit lijkt me een typische plek om een vreemde repliek te introduceren die je dan pas op het einde snapt.

 

Enfin, ik heb me alleszins geamuseerd met dit alternatieve kerstverhaal 

zilverfeetje - 2-December-2011 10:08

Oke, hier kan ik wat mee, en je hebt het gelezen als het soort verhaal zoals het bedoeld is. Ik moet even denken hoe ik die aanwijzingen erin zet zodat het overkomt. Thanx!! (is ook grappig, vind ik, mijn moeder vond het dan weer afschuwelijke  , maar dat was ook weer grappig. Ik ga denken weasel, thanx voor je duidelijke commentaar!

             

Ryara 2-December-2011 17:50

Het eerste deel van het verhaal kwam bij me over als een samenvoegsel van allemaal 'sneue' mensen. Ik had met iedereen te doen. (Je maakt echt héle lange zinnen zeg, 68 woorden is heus te lang hoor.)

Yvette is zielig, schoonouders ook en en kind van drieënhalf dat tot 6 uur op bed moet liggen voor zijn middagdutje? Nou dat is ook zielig en dan later op de avond of nacht zijn de ouders weer de klos, want dat kind kan natuurlijk niet meer lekker de nacht doorslapen als zijn middagdutje zolang nog heeft geduurd.

Waarom mag Yvette eigenlijk niet zelf vertellen van haar nieuwe baan?

 

Je zet het sfeertje prima neer. De 'verrassing' aan het eind komt daardoor wat rauw op mijn dak vallen, al is dat in dit geval niet precies de juiste benaming. Het lijkt me voor het verhaal spannender als je het vlees beter gedoseerd op de bordjes laat verschijnen, zodat de ouders hapje voor hapje van Yvette's kookkunst kunnen genieten terwijl het gesprek doorkabbelt over jong vlees, nieuwe recepten en nieuwe banen. Til aan het eind van de maaltijd subtiel een tipje van de sluier op zodat de lezer verbaasd en griezelend met de vraag achterblijft van: lees ik nou echt wat ik denk?

zilverfeetje - 4-December-2011 14:09

Ook een goeie uitgang, zal een alternatief einde eens uitschrijven, gewoon voor de leuk

             

 

Fikske 3-December-2011 12:24           

 

Tot aan de laatste alinea vond ik het een machtig goed geschreven verhaal dat de sfeer op bijna onnavolgbare wijze weergeeft. De lange zinnen storen me helemaal niet en de spanning loopt langzaam op zodat je wel kunt verwachten dat er iets gaat gebeuren waardoor het hele kerstfeest zal eindigen in een nog wrangere atmosfeer. Dat Tommy daar een voorname rol zou gaan in spelen was te verwachten, maar niet op zulk een brutale manier... Het is nogal ongeloofwaardig, maar als het je bedoeling was om ons te doen schrikken (als in een horrorfilm), dan is het bij mij in elk geval uitstekend gelukt.

zilverfeetje - 4-December-2011 14:12

Dat was de bedoeling Fikske! Dank je wel voor je fijne commentaar voor tot de laatste alinea 

Stella Nomara 3-December-2011 12:57

Een geweldig verhaal. Het heeft mij van het begin tot het eind geboeid. Dat gedoe met een gebraden Tommy deed mij wel een "gadverdamme" uit mijn mond ontsnappen. Heel luguber. Net zo erg als "Flappie". Het leest als een trein(?) . bijzonder knap geschreven, zilverfeetje.

zilverfeetje - 4-December-2011 14:13

Ha Stella, ik vind flappie erger, bij mij is er eens een konijn 'ineens verdwenen. Maar wel blij dat je het kon waarderen! thanx! Feetje

             

Bartje 3-December-2011 17:00

Er zitten hier en wat foutjes in die het lezen een beetje vermoeilijken, maar het is ontegensprekelijk een fascinerend verhaal, bijzonder fascinerend xD. Persoonlijk had ik die finale absoluut niet zien aankomen, en ik ben nog steeds een beetje in de war. Die ultralugubere stijl past totaal niet bij de rest van het verhaal, naar mijn gevoel was er ook geen enkele aanleiding. Achteraf kan ik Maarten's denkwijze wel volgen (klerewijf - Tommy staat in de weg - Tommy wordt kalkoen), maar in het verhaal zelf zit er niet echt een aanleiding. Het doet gelukkig niets af aan de fascinatie die ik overhou 

Je vraagt niet specifiek om commentaar over de inhoud, maar er is toch iets dat ik wil melden:

 

Omdat jullie niet zulke grote eters zijn, had ik gedacht na wat kleine hapjes het hoofdgerecht op te dienen. Daarna een superieure oude rode wijn met wat kaas, en een zoet dessert ter afsluiting. Ik ben even druk in de keuken, heb een nieuw gerecht geprobeerd, maar Stijn kan ieder moment komen.

 

Ik geloof dat deze passage tussen aanhalingstekens hoort te staan.

 

zilverfeetje - 4-December-2011 14:13

ik geloof dat jij gelijk hebt  Thanx Bartje

Sacrajewa 3-December-2011 18:05    

De meningen lopen nogal uiteen he? In het begin vond ik mama een takkewijf, schoonma achterdochtig en schoonvader een sulletje. Ik vroeg me af waarom takkewijf ineens anders was. Dus daar begon ik te denken dat er iets niet pluis was. Bij het lezen van het aanbod van werk, dacht ik al ohoh, dat komt niet goed. Maar de oplossing van takkewijf had ik niet voorzien en schoot hartelijk in de lach bij het lezen ervan. Klaboem!!! Sla de lezer in zijn of haar snuffer! Nou dat is je goed gelukt, zou ik zeggen.

 

Natuurlijk had je het op tal van andere manieren kunnen brengen, die zijn er genoeg te bedenken. Voor tere zieltjes had je wellicht het kind niet bij de naam genoemd en slechts de suggestie gewekt. Tussen de regels laten zwemen dat het mogelijk het kind was, in plaats van een kalkoen. Als je een thriller had willen schrijven had je langzaam de spanning opgevoerd. Voor horror had je uitvoerig kunnen beschrijven hoe takkewijf het vlees voorbereide op de oven. Maar je koos voor absurd. In die opzet ben je naar mijn mening goed geslaagd.

 

De lange zinnen: ja, die kunnen vooral in het begin best wat korter, later in het verhaal wissel je lang en kort wat meer af. De beste manier om een prettig ritme te creëren. Enkel korte zinnen maakt saai, enkel lange zinnen vertragen het leestempo. Te lange zinnen echter kunnen zowel de schrijver als de lezer het moeilijk maken qua duidelijkheid.

 

Dit is mijn mening en daar moet u het mee doen, zei ze toen plechtig 

 

Tot slot: ik vond het bovenstaande plaatje dat zó mooi bij je verhaal past, dat ik het je niet wil onthouden

Dagdag

ryara - 3-December-2011 19:43

en ik kan dat plaatje helemaal niet zien, alleen een dun streepje...

Sacrajewa - 3-December-2011 21:08

das dan mooi pech hebben, ryara 

zilverfeetje

Ha Saatje,

Bedankt voor je fijne reactie! Die lange zinnen, ik ga nog wat hakken, zeker vroeger was dat een euvel bij mij, en dit verhaal is wat ouder

Liefs zilverling

 

 

ju_lay

3-December-2011 20:10          

 

ja misses....

 

ik had dat kleintje ook willen adopteren hoor!!!!

 

Fijn nog eens iets van je te lezen - al had ik het graag anders weten aflopen.

But you know me - 1 en al emotie!

 

dikke kus

Tanneke

Xxx

zilverfeetje

ah daar zijn elders nog wel kandidaatje voor te vinden hoor, als je dat echt wil, no worries J xxx    

 

Hilda               3-December-2011 23:05

Je deed me met dit verhaal denken aan de film 'The cook, the thief, his wife & her lover'.

Ik vond het verhaal gruwelijk en choquerend, maar dat was vast je bedoeling.

zilverfeetje - 4-December-2011 14:14

Ik ken hem niet, maar zal eens googlen. En ja, dat was de bedoeling Hilda, sowwie